یکى از آزمونهاى مهم انقلاب از روز اول همین مسئله بوده است. از روز اوّلى که انقلاب پیروز شد، در مواجهه و نوع تعامل با دولت ایالات متحده‏ى آمریکا، میدانى به عنوان یک آزمون بزرگ براى ملت ایران باز شد. در طول این سى سال، همواره این آزمون مهم و بزرگ ادامه داشته است. دولت آمریکا از اول با این انقلاب با روى عبوس و چهره‏ى ترش و با لحن مخالفت روبه‏رو شد. البته آنها با محاسباتِ خودشان حق هم داشتند. ایران قبل از انقلاب در مشت آمریکا بود؛ منابع حیاتى‏اش در اختیار آمریکا، مراکز تصمیم‏گیرى سیاسى‏اش در اختیار آمریکا، عزل و نصب مراکز حساس در اختیار آمریکا؛ مرتعى بود براى چراى آمریکائیان و نظامیان آمریکائى و غیر آنها. خوب، این از دستشان گرفته شد. میتوانستند مخالفت خود را اینجور خصمانه ابراز نکنند؛ اما از اول انقلاب دولت آمریکا - چه رؤساى جمهور جمهورى‏خواهشان، چه رؤساى جمهور دمکراتشان - با نظام جمهورى اسلامى بدرفتارى کرد؛ این چیزى نیست که بر کسى پوشیده باشد. اولین کارى که از طرف امریکائى‏ها انجام گرفت، تحریک مخالفین پراکنده‏ى جمهورى اسلامى و کمک به حرکتهاى تجزیه‏طلب و تروریستى در کشور بود؛ از اول این کار را شروع کردند. در هر نقطه‏اى از نقاط کشور که حرکتهاى تجزیه‏طلب در آنجا زمینه‏اى داشت، انگشت آمریکائى‏ها را ما دیدیم؛ گاهى پول آنها را، و حتّى در مواردى عناصر آمریکائى را ما در آنجا دیدیم؛ این براى مردم ما خسارت زیادى داشت. متأسفانه این کار هنوز هم ادامه دارد. همین شرورهائى که در مناطق مرزى ایران و پاکستان هستند، بعضى از آنها ما شنودهایشان را داریم؛ اینها با عناصر آمریکائى مرتبطند؛ یعنى با بیسیم با آنها حرف میزنند، دستور میگیرند. شرورِ تروریستِ آدمکش مرتبط با افسر آمریکائى در یک کشور همسایه! این هنوز هم متأسفانه ادامه دارد. شروع کارشان از اینجا بود، بعد تصرف و حبس دارائى‏ها و اجناس ایران.

رژیم گذشته پول بى‏حسابى را در اختیار آمریکائى‏ها گذاشته بود، براى اینکه از آنها هواپیما بگیرد، بالگرد بگیرد، سلاح بگیرد. بعضى از این وسائل، آنجا تهیه هم شده بود. وقتى انقلاب شد، آن وسائل را ندادند؛ آن پولها را که میلیاردها دلار بود، ندادند؛ و عجیب‏تر اینکه این وسائل را در یک انبارى جمع کرده بودند، نگه داشته بودند، انباردارى براى خودشان قائل شدند، خود را طلبگار کردند و از حساب قرارداد الجزائر انباردارى برداشتند! مالى را از یک ملت غصب کنند، پیش خودشان نگه دارند، ندهند، بعد انباردارى‏اش را هم بگیرند! این رفتارى بوده که از آن روز شروع شده، الان هم ادامه دارد. هنوز اموال ملت ایران آنجاست؛ هم در آمریکاست، هم در بعضى از کشورهاى اروپائى است؛ که ما در طول سالها به اینها مراجعه کردیم که اموال ما را بدهید، اینها پولهایش دریافت شده؛ گفتند چون زیر لیسانس آمریکائى‏هاست، آمریکائى‏ها اجازه نمیدهند و نمیدهیم؛ نگه داشتند. هنوز هم که هنوز است، مال ملت ایران آنجا موجود است.
به صدام چراغ سبز دادند؛ این یک اقدام دیگر دولت آمریکا بود براى حمله‏ى به ایران. صدام اگر چراغ سبز آمریکا را نمیگرفت، بعید بود به مرزهاى ما حمله کند. هشت سال جنگ را بر کشور ما تحمیل کردند؛ قریب سیصد هزار جوانهاى ما، مردم ما در این جنگ به شهادت رسیدند. در طول این هشت سال - بخصوص در سالهاى آخر - همیشه آمریکائى‏ها پشت سر صدام بودند و به او کمک میکردند - کمک مالى، کمک تسلیحاتى، کمک کارشناسىِ سیاسى - خبرهاى ماهواره‏اى میدادند و امکانات خبررسانى داشتند. تحرک نیروهاى ما را در جبهه در ماهواره‏هایشان ثبت میکردند، بعد آن را همان شبانه براى قرارگاه‏هاى صدام میفرستادند که از آنها علیه جوانهاى ما و نیروهاى ما استفاده کند. در مقابل جنایات صدام چشمهایشان را بستند. فاجعه‏ى حلبچه اتفاق افتاد، زدن شهرهاى متعدد کشور ما با موشک اتفاق افتاد، خانه‏ها را خراب کردند، در جبهه‏ها شیمیائى به کار بردند، چشمهایشان را بستند، اصلاً و ابداً تعرضى نکردند، به صدام کمک کردند. این هم یکى از کارهاى این دولت بوده است در طول این سالها با ملت ما و با کشور ما. بعد در آخر جنگ، هواپیماى مسافربرى ما را در آسمان خلیج فارس افسر آمریکائى با موشکى که از ناو جنگى شلیک کرد، ساقط کرد. قریب سیصد نفر مسافر در این هواپیما بودند، که همه‏شان کشته شدند. بعد به جاى اینکه آن افسر توبیخ شود، رئیس جمهور وقت آمریکا به آن افسر پاداش و مدال داد. ملت ما اینها را فراموش کند؟ میتواند فراموش کند؟ از تروریستهاى جنایتکارى که در داخل کشور ما مرد را، زن را، جماعت را، فرد را کشتند، علماى بزرگ تا بچه‏هاى خردسال را ترور کردند و کشتند، حمایت کردند؛ به اینها اجازه دادند که در کشورشان فعالیت کنند؛ دائماً علیه کشورمان تبلیغات خصمانه کردند. رؤساى جمهور آمریکا در طول این سالها - بخصوص در دوره‏ى هشت ساله‏ى رئیس جمهور زائل‏شده‏ى قبلى - هر وقت علیه ملت ایران، علیه کشور ما، علیه مسئولین ما، علیه نظام جمهورى اسلامى صحبتى کردند و حرف مهمل و چرندى گفتند، اهانتى به ملت ایران کردند. در طول این سالها همیشه همین جور بوده است. امنیت منطقه‏ى ما را، امنیت خلیج فارس را، افغانستان را، عراق را دچار اغتشاش و آشفتگى کردند؛ براى مقابله‏ى با جمهورى اسلامى - و البته در واقع براى پر کردن جیب کمپانى‏هاى سلاح - سیل سلاحها را به کشورهاى منطقه سرازیر کردند؛ از رژیم صهیونیستى بى‏قید و شرط حمایت کردند؛ رژیم ظالمى که یک نمونه‏ى از ظلم آن را شما در ماجراى غزه در این دو سه ماه پیش ملاحظه کردید که چه فاجعه‏اى درست کردند؛ چقدر بچه کشتند، چقدر مرد و زن کشتند؛ در ظرف بیست و دو روز، پنج هزار آدم را در غزه با بمباران، با موشک، با تیر مستقیم کشتند؛ در  عین حال دولت آمریکا تا آخرین لحظه از آن رژیم حمایت کرد. هر وقت شوراى امنیت خواست علیه رژیم صهیونیستى قطعنامه‏اى بگذراند، آمریکا سینه‏اش را سپر کرد، آمد جلو و دفاع کرد و نگذاشت. در هر مناسبتى و بى‏مناسبت کشور ما را تهدید کردند. دائم گفتند حمله میکنیم، گفتند طرح نظامى روى میز ماست، چنین میکنیم، چنان میکنیم. هر وقت علیه کشور ما حرف زدند، ملت ما را تهدید کردند. البته این تهدیدها در ملت ما اثر نکرد، اما آنها دشمنى خودشان را از این راه نشان دادند. به ملت ایران، به دولت ایران، به رئیس جمهور ایران بارها اهانت کردند. یکى از آمریکائى‏ها چند سال قبل گفت ریشه‏ى ملت ایران را باید کند! در همین سالهاى اخیر یکى از مسئولین آمریکائى گفت ایرانىِ خوب و معتدل ایرانى‏اى است که مرده باشد! به این ملت بزرگ، به این ملت با شرف، به این ملتى که فقط گناهش این است که از هویت و استقلال خود دفاع میکند، اینجور اهانتها کردند. سى سال کشور ما را تحریم کردند، که البته این تحریم به سود ما تمام شد. ما باید از آمریکائى‏ها از این بخش تشکر کنیم. اگر ما را تحریم نمیکردند، ما امروز به این نقطه‏اى از علم و پیشرفت که رسیده‏ایم، نمیرسیدیم. تحریم همیشه ما را وادار کرده که به خود بیائیم، به خود فکر کنیم، از درون خود بجوشیم. ولى آنها قصدشان این خدمت نبود، آنها میخواستند دشمنى کنند. سى سال با ملت ایران اینجورى رفتار کردند. حالا دولت جدید آمریکا میگوید ما مایلیم با ایران مذاکره کنیم، بیائید گذشته را فراموش کنیم. میگویند ما به سمت ایران دست دراز کردیم. خوب، این چه جور دستى است؟ اگر دستى دراز شده باشد که یک دستکش مخمل رویش باشد، اما زیرش یک دست چدنى باشد، این هیچ معناى خوبى ندارد. عید را به ملت ایران تبریک میگویند، اما در همان تبریک، ملت ایران را به طرفدارى از تروریسم، دنبال سلاح هسته‏اى رفتن و از این قبیل چیزها متهم میکنند!
 من نمیدانم تصمیم‏گیر در آمریکا کیست؛ رئیس جمهور است؟ کنگره است؟ عناصر پشت پرده‏اند؟ لیکن من میخواهم بگویم ما منطقى داریم. ملت ایران از روز اول تا امروز با منطق حرکت کرده است. ما در زمینه‏ى مسائل مهمِ خودمان احساساتى نیستیم؛ از روى احساسات تصمیم نمیگیریم؛ ما با محاسبه تصمیم میگیریم. میگویند بیائید مذاکره کنیم، بیائید روابط ایجاد کنیم. شعار تغییر میدهند؛ خوب، این تغییر کجاست؟ چه تغییر کرده؟ این را براى ما روشن کنید؛ چه تغییر کرده است؟ دشمنى شما با ملت ایران تغییر کرده؟ کو علامتش؟ دارائى‏هاى ملت ایران را آزاد کردید؟ تحریمهاى ظالمانه را برداشتید؟ از لجن‏پراکنى و اتهام‏زنى و تبلیغات سوء علیه این ملت بزرگ و مسئولین مردمى آن دست برداشتید؟ دفاع بى‏قید و شرط از رژیم صهیونیستى را کنار گذاشتید؟ چه تغییر کرده؟ شعار تغییر میدهند، اما در عمل تغییرى مشاهده نمیشود. ما هیچ تغییرى ندیدیم. حتّى ادبیات هم عوض نشده است. رئیس جمهور جدید آمریکا از اولین لحظه‏اى که رسماً به ریاست جمهورى رسید و نطق کرد، به ایران و دولت جمهورى اسلامى اهانت کرد؛ چرا؟ اگر راست میگوئید تغییرى انجام گرفته است، کو این تغییر؟ چرا چیزى دیده نمیشود؟ من این را به همه میگویم؛ مسئولین آمریکائى هم بدانند، دیگران هم بدانند؛ ملت ایران را نه میشود فریب داد، نه میشود ترساند.
 اولاً تغییر در الفاظ کافى نیست - که حالا ما چندان تغییرى در الفاظ هم ندیدیم - تغییر باید تغییر حقیقى باشد. این را هم به مسئولین آمریکائى بگوئیم؛ این تغییرى که شما اسمش را مى‏آورید، براى شما یک ضرورت است؛ چاره‏اى ندارید، باید تغییر کنید؛ اگر تغییر نکنید، سنتهاى الهى شما را تغییر خواهد داد؛ دنیا شما را تغییر خواهد داد. باید تغییر کنید؛ اما این تغییر نباید فقط لفاظى باشد، نباید با نیتهاى ناسالم باشد. یک وقت بگویند ما میخواهیم سیاست خودمان را تغییر دهیم، اما هدفها را عوض نمیکنیم، تاکتیکها را عوض میکنیم؛ این تغییر، تغییر نیست؛ این خدعه است. یک وقت تغییر، تغییر واقعى است؛ آن وقت باید در عمل مشاهده شود. من نصیحت میکنم به مسئولین آمریکائى، به هر که در آمریکا تصمیم‏گیر است - چه رئیس جمهور، چه کنگره و چه دیگران - این وضعى که در گذشته دولت آمریکا داشته است، به ضرر ملت آمریکا و به ضرر خود دولت آمریکا هم هست. شما امروز در دنیا منفورید؛ اگر نمیدانید، بدانید. ملتها پرچم شما را آتش میزنند، ملتهاى مسلمان در همه‏ى نقاط عالم «مرگ بر آمریکا» میگویند. علت این منفوریت چیست؟ این را هیچ بررسى کرده‏اید؟ تحلیل کرده‏اید؟ عبرت گرفته‏اید؟ علت این است که شما با دنیا قیم‏مآبانه برخورد میکنید، متکبرانه حرف میزنید، میخواهید اراده‏ى خودتان را در دنیا تحمیل کنید، در امور کشورها دخالت میکنید، در دنیا معیارهاى دوگانه به کار میبرید؛ یک جا یک جوان فلسطینى را که از شدت فشار ناگزیر میشود یک حرکت شهادت‏طلبانه انجام دهد، سیل تبلیغات را بر سر او میریزید؛ اما از طرف دیگر رژیم صهیونیستى که در ظرف بیست و دو روز آن فاجعه را در غزه به وجود مى‏آورد، جنایتهاى او را ندیده میگیرید؛ آن جوان را تروریست میخوانید، این رژیم تروریست را میگوئید ما به امنیتش متعهدیم؛ اینهاست که شما را در دنیا منفور کرده است. این نصیحت به شماست؛ براى خیر خودتان، براى صلاح خودتان، براى آینده‏ى کشور خودتان، از لحن تکبرآمیز، از روش مستکبرانه، از حرکتهاى قیم‏مآبانه دست بردارید؛ در کار ملتها دخالت نکنید؛ به حق خودتان قانع باشید؛ براى خودتان منافعى در همه جاى دنیا تعریف نکنید؛ خواهید دید چهره‏ى آمریکا در دنیا بتدریج از آن منفوریت به شکل دیگرى تبدیل خواهد شد. این حرفها را گوش کنید. نصیحت من به مسئولین آمریکائى - چه رئیس جمهور و چه دیگران - این است؛ روى این حرفها با دقت فکر کنید، بدهید برایتان ترجمه کنند - البته به صهیونیستها ندهید ترجمه کنند! - از انسانهاى سالم مشورت بخواهید، نظر بخواهید. تا وقتى دولت آمریکا روش خود را، عمل خود را، جهتگیرى خود را، سیاستهاى خود را، مثل این سى سال علیه ما ادامه دهد، ما همان آدم سى سال قبل، همان ملت این سى سال هستیم. ملت ما از اینکه باز هم شما شعار بدهید که «مذاکره و فشار»، ما با ایران مذاکره میکنیم، در عین حال فشار هم وارد مى‏آوریم - هم تهدید، هم تطمیع - بدش مى‏آید. اینجور با ملت ما نمیشود حرف زد. ما سابقه‏اى از دولت جدید و رئیس جمهور جدید آمریکا نداریم؛ نگاه میکنیم، قضاوت خواهیم کرد. شما تغییر کنید، ما هم رفتارمان تغییر خواهد کرد. شما تغییر نکنید، ملت ما این سى سال را روزبه‏روز آبدیده‏تر و متحمل‏تر و قوى‏تر و باتجربه‏تر شده است.